به دست خویش برپا کرد بزم سوگواری را

چنین آشفته بنیان کرد رسم غمگساری را

دو دستش بسته و با مرهم اشکش دوا کرد او

هزار و نهصد و پنجاه زخم باز و کاری را

چه دارد تا که آرامش کند این لحظه های سخت

بگو آخر چه درمانیست درد بیقراری را

به دنبال سرت آشفته و آواره می آید

که ذوقی سمت دریا میکشاند رود جاری را

برای اشک ها و ناله هایش نیست پایانی

که گفته گریه تسکین میدهد ابر بهاری را

فاطمه معصومی

نوشته شده در دوشنبه 98/6/25ساعت 5:14 عصر توسط فاطمه معصومی نظرات ( ) |